A Ferry Lovely day

Na ontbijt op bed (mede mogelijk gemaakt door Willem) was het tijd om de fietsen op te halen. Die hadden we gister online gereserveerd en dat scheelt een dollar of 20. Verplicht een helm op, dus braaf gedaan natuurlijk. Na 5 minuten fietsen kwamen we een Starbucks tegen, dus; tijd voor koffie :). En toen begon onze fietstocht richting de Golden Gate Bridge. Nou vindt iedereen dat leuk, inclusief alle toeristen die niet kunnen fietsen; levensgevaarlijk. Maar wij als (een beetje arrogante) Nederlanders wisten ons overal doorheen te maneuvreren en bijna stil te staan op 2 wielen, zonder voetjes aan de grond!

De klim naar de Golden Gate is op zijn minst pittig te noemen, maar als je er dan eenmaal op fietst is dat zo gaaf! Het was ook echt heerlijk om te fietsen na al dat lopen en autorijden. Ook redelijk wat fietspaden hier, dus het is ook goed te doen qua verkeer. En dan ben je over de helft en mag je naar beneden, heerlijk! We hadden 2 opties; doorfietsen naar beneden en met de ferry naar Fisherman’s Wharff of terug omhoog fietsen. Dat laatste was niet echt een optie. Ofja, Willem zag het wel zitten, Sandra schatte in dat ze dat wel zou kunnen, maar dan de rest van de reis niet meer kon lopen en dat leek ons wat onhandig.

Eenmaal beneden waren we in Sausalito aangekomen, echt een geweldig plaatsje! Super relaxte sfeer, het weer was wederom stralend vandaag, dus daar hebben we echt zoveel geluk mee! Onze fietsen geparkeerd en op zoek naar een lunch plekje. Onderweg lopen we zomaar tegen een kerstwinkel aan! Sandra in haar nopjes natuurlijk en naar binnen. Helemaal geweldig (zeker na de teleurstelling van de gesloten kerstwinkel op pier 39). Kort daarna zagen we een tentje die omeletten hadden; ha geen hamburger als lunch! Willem heeft gekozen voor een omelet met bacon, ham, ui en champignon. Sandra een met bacon en spinazie. Glaasje versgeperste sinaasappelsap; proef die vitamientjes, heerlijk!

Tijd om op de ferry te stappen. Er stond weer een stevig windje, maar de zon scheen en het uitzicht op de Golden Gate en de San Francisco skyline is prachtig. Ook een blik op Alcatraz kunnen werpen, maar dat komt later vandaag uitgebreid aan bod. Aan wal een stukje over de pier en een stukje omhoog; je gaat echt kapot! en richting de auto. Fietsen ingeleverd en richting pier 33, waar de ferry naar Alcatraz vertrok. Eerst nog een pizza naar binnen gewerkt op pier 39, hadden we toch maar een mini gekozen ipv een small; was ruim voldoende geweest…

En toen mocht ons Alcatraz avontuur beginnen; 3 maanden van te voren al kaartjes gekocht en dat was geen overbodige luxe; dit hadden we zeker niet willen missen. Aangekomen op het eiland eerst een inleiding gehad van een van de werknemers en richting het hoofdgebouw gelopen. Korte samenvatting van de geschiedenis; het begon ooit als militair fort, werd toen een federale gevangenis (de meest ‘bekende’ ingebruikname), in 1963 (een jaar na de ontsnapping in 1962 van Morris en de gebroeders Anglin) sloot de gevangenis; onderhoud werd te duur. Toen hebben Indianen er 2 jaar gezeten en zo’n beetje het hele eiland gesloopt; graffiti en verschillende branden zorgen ervoor dat veel gebouwen vergaan zijn. Toen die het eiland (peacefully zeggen ze, maar daar hebben wij onze twijfels bij) afgezet waren werd het onderdeel van de natuurparken in de USA.

De tour begon in de doucheruimte; geen enkele privacy natuurlijk. Niet voor de laatste keer denken we: bizar om voor te stellen dat hier al die gevangen hier waren. De trap omhoog en hier mochten we onze audiotour in ontvangst nemen; zelfs Nederlands gesproken! We beginnen bij B/C block; ofwel de ‘normale’ cellen. Er wordt ons verteld dat de normale cellen hier, zwaarbeveiligde cellen zijn in de gewone gevangenissen. Aan weerszijde van de cellen (3 hoog) zit de Gun gallery; hier liepen de bewakers achter tralies met geweren en konden ze i.p. alle gevangene neerschieten, mocht dat nodig zijn. Indrukwekkend. Als je je voorstelt dat er gevangen in de cellen zitten en jij door het middenpad loopt bekruipt je toch een onaangenaam gevoel. Soort van kwetsbaar ondanks dat ze achter tralies zitten.

Daarna naar D block; oftewel de isoleer. De eerste paar cellen ogen ruim en soort van beter dan de cellen in B/C block; maar de audio tour verteld onze dat het er koud en vochtig is en dat de gevangen niet uit hun cel mochten. En de aller ergste; the hole. Dit zijn cellen met deuren zonder ramen; met andere woorden als je hier in zat, mocht je er niet uit en zag je geen daglicht. Weer zo’n moment van: bizar dat hier echt gevangenen hebben gezeten.
Door naar de bibliotheek, bezoekersruimte, de controlekamer en het kantoor van de Warden. Ook de mogelijkheid om even naar buiten te gaan om de vuurtoren te aanschouwen en wat er over is van het huis van de Warden die is namelijk afgebrand toen Indianen op het eiland zaten. Meer dan muren en de plek waar de openhaard zat kun je niet zien. Terug naar binnen en toen langs de beroemde cellen van de 4 gevangen die zijn ontsnapt. Nouja vermoedelijke 3 ontsnapt, ze zijn tot op de dag van vandaag niet gevonden en de 4e had zijn gat niet op tijd af, dus die is terug naar zijn cel gegaan. Geniaal bedacht natuurlijk, wat ook wel mag aangezien ze er 15 maanden over gedaan hebben.

Nog een blik geworpen op de eetzaal en speciaal voor de avond tour mochten we naar boven; het hospitaal. De zuster in Sandra moest dit gezien hebben natuurlijk. Echt zo primitief en helaas ook veel vervallen. Naast de x-ray room bevindt zich de hydroroom, daar zit ook een klein zwart kamertje wat we niet helemaal konden plaatsen. Dus een van de vrijwilligers benaderd om dit te vragen en hij zei letterlijk: veel van de mensen die hier komen weten niet dat vroeger foto’s op film afgedrukt werden en moesten worden ontwikkeld (als in; die kennen alleen maar digitale foto’s) en het zwarte kamertje was de kamer waarin de foto’s dus ontwikkeld werden. Gelukkig zijn wij als zo oud dat we vroeger nog onze filmrollertje naar de Kruidvat brachten. Grappig detail: hij had zelf bij Kodak gewerkt.

Een deel aangehoord van de uitgebreide uitleg van de ontsnapping van Morris en de Anglin brothers en toen zelf nog wat rondgelopen. Helaas was de recreation yard gesloten wegens onderhoud, dus die hebben we niet kunnen zien. Tijd voor de laatste tour: The sound of the doors slamming. Hier verteld een van de werknemers over hoe de orde werd gehandhaafd en dat alle gevangenen zich moesten houden aan het protocol van de gevangenis. Dus: 3x per dag eten op dezelfde tijden en alles volgens een strak tijdschema. Met behulp van de omschrijvingen beleef je het geluid van de open en dichtgaande deuren steeds anders. Je kan je voorstellen dat het geluid van de deuren die dichtgaan een heel andere beleving is voor de gevangene ten opzichte van de bewaker. Gaaf om gezien te hebben.
Tja en toen was het tijd voorde laatste ferry terug; want niemand wilt toch overnachten op Alcatraz. Vroeger werden er wel dingen georganiseerd voor bv scouting die dan dus wel overnachten; vergeet je nooit meer lijkt ons. Maar tegenwoordig gaan alle werknemers en vrijwilligers met de laatste boot mee terug; behalve 1 bewaker die ’s nachts blijft. Lijkt ons geen fijne baan…

Al met al; Super vette ervaring!!!

Liefs, Willem en Sandra